De eerste Nederlandse televisieserie
Swiebertje? Nee.
Tita Tovenaar? Nee.
Goede Tijden Slechte tijden? Hahaha nee, dat is niets anders dan een gebed zonder end.
De eerste echte Nederlandse televisieserie – zeg maar gerust soap – was Pension Hommeles, geschreven door Annie M.G. Schmidt. Deze serie werd vanaf oktober 1957 uitgezonden. In zestien afleveringen. Elke maand eentje. En toen was het klaar.
Onlangs was ik het Instituut voor Beeld en geluid en heb ik fragmenten terug gezien. De serie draait om een pension waar vanalles mis gaat (De Fawlty Towers van de Lage Landen). Echtgenoten, jonge geliefden, muzikanten studenten en meer hadden ruzie, begrepen elkaar niet of waren verliefd. Het hoefde toen al niet zo ingewikkeld.
Elke aflevering was er een gastacteur, maar een vaste rol was weggelegd voor Donald Jones, de Amerikaanse acteur die schijnbaar weinig moeite deed om zijn accent af te leren. Als Dinky zong Donald een klein lief liedje aan zijn vriendin. Zo lief, dat ik het regelmatig draai. Als Floortje er niet is natuurlijk. En momenteel is mijn dochter niet thuis, dus hieronder mijn guilty pleasure in woord én (bewegend) beeld.
Wie zou jij graag in een doosje willen doen?
Bij Mindmatterz kun je terecht voor een cardboardbox-shoot. Samen met je geliefde, kinderen, nichtjes en neefjes of bff. Meer info vind je hier.
Automatisch Mindfood ontvangen? Abonneer je op de nieuwsbrief van Mindmatterz, dan blijf je automatisch op de hoogte!
Ik zou je ’t liefste in ’n doosje willen doen
en je bewaren, heel goed bewaren
Dan laat ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen
en telkens zou ik eventjes het deksel opendoen
en dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren
Dan lig je in de watten en niemand kan erbij
Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij
Ik zou je het liefste in een doosje willen doen
en dan telkens even kijken
heel voorzichtig even kijken
En dan telkens even kijken
Je mag er wel eventjes uit elke dag
een uurtje dat mag, ja dat mag
Een uurtje dat mag
Je mag dan ook wel naar het Vondelpark even
alleen om de eendjes wat eten te geven
Maar als je dan vlucht raak ik jou toch niet kwijt
Want ik vind jou altijd, ja ik vind jou altijd
Ik zou je ’t liefste in ’n doosje willen doen
en je bewaren, heel goed bewaren
Dan laat ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen
en telkens zou ik eventjes het deksel opendoen
en dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren
Dan lig je in de watten en niemand kan erbij
Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij
Ik zou je het liefste in een doosje willen doen
en dan telkens even kijken
heel voorzichtig even kijken
En dan telkens even kijken
Ik zou je het allerliefste in ’n doosje willen doen
Ik zou je het liefste in een doosje willen doen
en dan telkens even kijken, heel voorzichtig even kijken
Dan telkens even kijken
Mmmmm… En ’n zoen