Onlangs zag ik op Facebook een foto van een aantal volgeschreven en -getekende notitieboeken. En ik was jaloers op de eigenaar van die boeken…. Ik leg het uit. Van jongs af aan kon ik enorm genieten van een mooi schetsboek of notebook. Noem het een papierfetish. Maar die guilty pleasure – gecombineerd met mijn perfectionisme van toen – zorgde er wél voor dat ik steeds weer startte ik met het vullen van weer nieuwe boekjes en schriften. En altijd stopte ik halverwege. Want het moest anders. Ik zal eerlijk zijn: doorgaans vond ik dat het kleurrijker moest, in een andere stijl. Eigenlijk moest het gewoon altijd mooier. En bovendien… ik had nog nieuwe  boekjes liggen, dussss…..

Maar met een nieuw boekje was het probleem niet opgelost. Nee hoor. Er kwam juist een uitdaging bij. Want wat zijn ze wit hè, die pagina’s. Om bang van te worden. In het Engels is er een prachtige benaming voor: Blank Page Syndrom, ofwel de angst voor het witte vel. Want het boek is nieuw, de pagina’s zijn nog ongehavend. Mensen die dit syndroom hebben – en ik was er dus een van – zijn bang om dat te verpesten.

En voor je het weet heb je een stapel prachtige boekjes. Lege boekjes. En dát is zonde. Ik ben daarom de strijd met mijn blank page syndrom aangegaan door gewoon te spelen. Het boekje niet zo serieus te nemen en juist de eerste pagina van het boek op een intuitieve manier te vullen.

Hoe? Door anders te denken en anders te doen. Anders denken: Een witte pagina brengt je niets en heel veel boekjes met witte pagina’s zijn het bewijs van jouw kwijnende creativiteit. Stop it!  Anders doen: al dan niet spontaan de pagina bejegenen door te morsen, strepen, krassen, schrijven, plakken. At random. Dan wordt het leuk! Eng? Nee hoor. Want je kunt altijd nog gummen, verhullen, aanpassen en mooier maken (maar bedenk wel dat perfectionisme geniet van een eeuwigdurende vakantie). Door met verf te morsen en het boek dicht te klappen. Door er at random masking tape in te plakken en daarna met verf erover heen te gaan. Plakband los en volschrijven maar, die witte banen. Er zijn talloze manieren te verzinnen. Maar ze hebben één ding gemeen: DOEN!

“The beginning is the most important part of the work”  ~ Plato, filosoof

Automatisch Mindfood ontvangen? Abonneer je op de nieuwsbrief van Mindmatterz, dan blijf je automatisch op de hoogte!

Aanmelden nieuwsbrief

* verplicht veld