Regelmatig breng ik mijn 80plus-straatgenoot naar de arts, de fysio of het ziekenhuis. Het is een kleine moeite, het zijn kleine stukjes, en het is gezellig. Dus… auto desinfecteren en mondkapjes op. Dat wat inmiddels zo gewoon is.

Bij het uitstappen zei hij: “Wat verschrikkelijk dat ik je hiermee belast.” En zijn gezicht stond op standje ‘sorry’.
Huh? Au!

Hulp vragen schijnt zo moeilijk te zijn. Voor jong én oud. Want als je hulp vraagt geef je aan (not!) dat je het niet alleen kunt. En dat doen we gewoon niet zo graag. Jammer hoor. Want hulp vragen is geen teken van zwakte. En dat weten we eigenlijk heel goed. Want als iemand jou om hulp vraagt heb je waarschijnlijk zelden het idee dat de ander zwak is. Of jou stoort. Sterker nog: we hebben allemaal van nature een verlangen om behulpzaam te zijn. Onze hersenen schijnen op empathie ingesteld te zijn.

Voor hulp vragen moet je soms een hobbel over. Ik herken het een beetje, maar de blik van mijn buurtgenoot maakte het weer superduidelijk. Zullen we helpen en geholpen worden (steunen en gesteund worden) gewoongoed maken? Onvoorwaardelijk en oordeelloos? Dan maken we écht contact en verbinden we.
Doe je mee?