Lieve Pien,
Ik weet niet of je zo heet, maar deze naam lijkt bij je te passen. Slim, invoelend en stoer. Want dat was je!
Daar stond ik dan. Met mijn collectebus voor NSGK. Zoals elk jaar. Deze keer weinig tijd, maar ik genoot ervan mijn buurtgenoten weer te spreken en te voelen. Maar jou kende ik nog niet.
En toen belde ik aan bij jouw huis. Papa deed open en ging meteen weer naar de keuken. De pannen riepen hem en hij riep jou, een meisje van een jaar of 10.
Daar was je. Je keek me aan, ging weer de woonkamer in en kwam terug met een K3-blikje. Alsof je wist dat ik zou komen. Je had vorige week nog geteld, vertelde je. En toen zat er 106 euro in.
Blikje open en daar gingen ze… heel veel muntjes de steeds zwaarder wordende collectebus in. Na een stuk of 20 muntjes zei ik “dankjewel” en wilde weggaan.
Je keek me vragend aan….: “Maar dit moet er allemaal nog in! Ik heb het hele jaar alle muntjes in huis verzameld en ik mocht zelf een goed doel kiezen. En dat doe ik dus.”
Papa kwam even de gang in en knikte.
Ik keek je vol verwondering en bewondering aan. En ondertussen ging jij door. Je had nog heel wat muntjes te gaan immers. Na een tijdje legde ik mijn hand over de jouwe. “Jij bent echt heel bijzonder” zei ik. Met de muntjes verdergaan leek je makkelijker dan me te blijven aankijken. Logisch! “Kom, dan doen we het samen” zei ik terwijl ik de gang in stapte. Ik ging op de trap zitten en zonder iets te zeggen lieten we de muntjes één voor één in de bus vallen. Mama kwam thuis en riep: “Hey, je hebt een goed doel gevonden!”
Met tranen in mijn ogen vertelde ik mama dat jij geweldig bent. En dat ik dankbaar ben. En ondertussen nog meer muntjes in die bus.
Lieve Pien, wat fijn om jou te ontmoeten. Een klein meisje met een groots hart. Dankjewel namens de Nederlandse Stichting voor het Gehandicapte Kind.
En nog meer dankjewel voor jou!
Vanaf nu gaan alle muntjes in mijn heerlijke huis in een blikje….
Collecteren…. je kunt het ook NIET doen!
Wil jij ook collecteren? Check dan het collecterooster. Je vindt ‘m hier!
