Afgelopen weken was ik druk met vanalles, maar vooral met het geven van trainingen aan zeer gedreven mensen. Sketchnoting, visuals maken, visuele verslaglegging. In mijn eigen studio en op locatie. Ik had fantastische weken! Mijn ideale groepsgrootte is maximaal 15, daarna kan ik niet de kwaliteit bieden die ik wil bieden.
Maar helaas is het altijd veel drukker dan de deelnemerslijst doet vermoeden. Heel irritant, als ik eerlijk ben. Niet zozeer omdat het hier gaat om mensen die zich niet van tevoren hebben aangemeld (met een beetje flexibiliteit en een pinapparaat ter plekke is dat prima te fixen). Nee, het is vervelend omdat het hier gaat om uitgerekend díe mensen die je er niet bij wilt hebben.
Ik had dat vroeger met Hannah. Zij ging waar ik ging. Altijd en overal. En dat was op z’n zachtst gezegd annoying en soms ook echt pijnlijk. Want Hannah – met een h aan het begin en het einde van haar naam – is mijn interne criticus. Tweeëneenhalf jaar geleden kreeg ze pas een naam, maar ze is er al langer. Ik gaf haar weloverwogen een palindroom: het maakt niet uit of je haar naam van links naar rechts leest of andersom. Hannah blijft Hannah. En dat past bij haar: ze vindt dat ze linksom of rechtsom altijd gelijk heeft. Het ellendige ding!
Toen ik haar een naam gaf stond ze op het punt mijn leven over te nemen. Ze was keihard, keurde alles wat ik deed af en maakte me zelfs af en toe bang. Ze deed me stilstaan en mezelf negatief beoordelen en vertellen dat ik er niets van kon en dat ik er niets van bakte. Toen het écht niet prettig meer was besloot ik een oneway ticket naar de Bahamas voor haar te kopen. Lekker ver weg, en niet meer terugkomen, zo dacht ik.
Maar gelukkig leerde ik precies op tijd dat Hannah er niet alleen maar is om mij het leven zuur te maken. Soms is ze er alleen maar om mij te waarschuwen. Aan mij de taak om haar een plek te geven waar ze geen schade aanricht. Haar te zien als een bondgenoot, maar wel boven haar te staan. En sindsdien zit Hannah soms op een klein stoeltje naast me. Als een klein kind die het ook niet allemaal weet. En dat voelt goed.
Terug naar de trainingen. Ook daar nemen de interne critici het soms over. En dat is niet alleen heel druk, maar gewoon niet leuk, want het houdt mensen tegen om te tekenen en te schilderen. En als er dan tóch iets op het papier komt, dan weet Cruella er op haar niet bepaald zachtzinnige manier iets van te vinden. En ja, dan wordt het druk in de studio. Heel druk. Daarom heb ik besloten een mini-resort te kopen. Een plekje waar mensen als Cruella, Hannah, Eviladora en Roderik heerlijk kunnen vertoeven. Zodat mijn cursisten ongestoord kunnen werken.
Ja! Ik ging dus een extra huis kopen. En dat is gelukt!
